SUPERMAN - analiza nowego zwiastuna

Protagonista krwawi - i dobrze mu tak, czyli kilka słów o tym, dlaczego konwencja veni, vidi, vici nigdy nie wystarcza.

Trzeciego kwietnia otrzymaliśmy rozszerzoną wersję teasera długo wyczekiwanego przez fanów filmu SUPERMAN. Na nieskazitelnie białej, polarnej scenerii ponownie słychać jedynie stłumiony trzask potężnego uderzenia, a finalnie na śniegu zaczynają pojawiać się plamy świeżej, karmazynowej krwi. Hermetyczną ciszę przerywają jedynie okazjonalne, agonalne stęknięcia i świszczący, przerywany oddech leżącego na pustej przestrzeni, ciężko rannego Kenta.

Trailer otwiera się poszerzoną o dodatkowe momenty sekwencją ratunku Kryptończyka przez psa Krypto.  Już przy pierwszym teaserze bardzo mocno chwaliłem ten zabieg. Niegdyś od jednego internetowego twórcy, który doradzał młodym, obiecującym pisarzom, usłyszałem, że jeśli chcesz stworzyć bohatera tak potężnego, że mógłby mierzyć się dosłownie z samym Bogiem, jak biblijny Jakub w Księdze Rodzaju – musisz sprawić, by ten bóg, którego właśnie wykreowałeś, w pewnym momencie zaczął krwawić. Nieskazitelne postacie, które nigdy nie leżą na deskach, są po prostu mało angażujące, bo nie przechodzą żadnej drogi. Maksyma Veni, vidi, vici na dłuższą metę jest niezwykle nudna, mimo że Gajusz Juliusz Cezar pewnie miał inne zdanie na ten temat. Superman, uosabiający motyw mesjanizmu w popkulturze, by dawać nadzieję innym, najpierw musi odnaleźć jej źródło w samym sobie. Żeby jego wartości naprawdę wybrzmiały na ekranie, czy kartach komiksu, ta nadzieja musi być wystawiona na bardzo ciężką próbę. To jedyny warunek rozwoju bohatera i sposób na zamknięcie ust tym wszystkim  malkontentom, dla których Supek to jedynie naiwny, jednowymiarowy harcerzyk strzelający laserami z oczu.

Chciałbym bardzo pochwalić efekty CGI. Mimo, że grading kolorystyczny obrazu oraz oświetlenie momentami jest dla mnie mało estetyczne, to wszystkie efekty stworzone komputerowo, począwszy od wychodzących na powierzchnię kryształów lodu w Fortecy Samotności, po robotycznych sanitariuszy i kryptońską technologię, wyglądają naprawdę bardzo dobrze i realistycznie (oczywiście w kontekście konwencji inspirującej się delikatnym kiczem i klimatami retrofuturyzmu).

Już po samych urywkach widać, że James Gunn dokonał bardzo solidnej dekompozycji charakteru bohatera. Nawet w scenie wnoszenia go przez roboty do kryjówki, Superman okazuje im wdzięczność i traktuje niemal jak ludzi, dziękując za pomoc (na co jeden z androidów odpowiada, że jego słowa i tak nic dla nich nie znaczą, bo nie posiadają świadomości – wykonują jedynie swoje zadania).Ktoś mógłby powiedzieć, że to błahostka, którą nadinterpretuję, bo było to w zasadzie pojedyncze słowo. Nie – to ekspozycja charakterologiczna postaci, ukazująca niezwykłą wrażliwość i dobroduszność Clarka Kenta, który ma szacunek do wszystkiego, co istnieje. Naiwne? Infantylne?  Być może, ale to właśnie taki Superman, o jakiego wszyscy walczyliśmy. Powiedzieć, że James Gunn wykazuje się ogromnym szacunkiem do tekstów źródłowych to, jak nie powiedzieć nic. Żadna scena jak dotąd nie funkcjonuje jako zapychacz – każda pełni konkretną funkcję w kompozycji filmu. W dzisiejszej kinematografii, gdzie wszystko desperacko próbuje być na siłę "cool" to naprawdę rzadkie zjawisko.

Jeśli chodzi o zajawkę umiejętności aktorskich Corensweta – myślę, że jest zdecydowanie za wcześnie, by wyrokować. W pokazanych dotąd fragmentach wypada dość przekonująco, poza migawką z farmy, podczas rozmowy z ojcem, gdzie w mojej ocenie był nieco zbyt teatralny i sztywny. Moi drodzy, nie chcę zapeszać, ale wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z produkcją, która nie tylko dostarczy nam rozrywki, ale również zainspiruje.

Autor: Krystian Beliczyński