Chip Zdarsky to jeden z tych autorów, którzy
mają niewątpliwie bujną wyobraźnię i nie jest to wcale aż tak często spotykana
wśród scenarzystów komiksowych cecha, jakby na pozór się to nam mogło wydawać.
Branża cierpi na chroniczny przesyt historiami, które są nijakie, pozbawione
kolorytu, czy chociaż elementarnej świeżości, a fabuły skrobane są na
przysłowiowym kolanie. Tworzone na modłę powielanych po wielokroć schematów
zaczerpniętych z wcześniejszych dzieł kultury. Myślę, że Zdarsky tak naprawdę
gdzieś w głębi serca jest zamkniętym w ciele dojrzałego mężczyzny wesołym
chłopcem w krótkich spodenkach i czapeczce okraszonej wiatraczkiem oraz
dzierżącym w dłoni lizak. Chłopcem, który w odróżnieniu od korporacyjnych NPC
najprawdopodobniej jara się wszystkim, co przed momentem naskrobał. Sposób w
jaki kreuje fabuły jest bardzo kreatywny i bezpardonowy, a jego wyobraźnia
nieszablonowa, plastyczna i bogata, dokładnie tak jak umysł dziecka. Nie jest
to warsztat pozbawiony mankamentów i często słynie z pewnego przestylizowania,
natomiast jego twórczość pod kątem holistycznym w odróżnieniu od produktów
serwowanych przez wielu innych
autorów jest po prostu „jakaś”.
Z każdego kadru nie tylko czuć zapach świeżej farby drukarskiej, ale i
ogrom pasji. Czuć rękę tego metaforycznego dzieciaka, który nerwowo zaciska
ołówek sporządzając notatki z myślą: „O matko, dali mi pisać Batmana, muszę
wymyślić coś ekstra! Ha! Teraz wam dam popalić!” Mogliśmy się przekonać o tym
już w poprzednich komiksach Egmontu spod szyldu gacka, a czwarty tom tylko i
wyłącznie moim zdaniem tą tezę potwierdza.
