„»Czy robimy za dużo czy za mało?« Zapytała Wonder Woman (…). »Kiedy interwencja staje się dominacją?«
»Mogę ci tylko powiedzieć w co wierzę Diano«, odparł Superman. »Ludzkość musi mieć możliwość wspięcia się ku swemu własnemu przeznaczeniu. Nie możemy ich tam zanieść«.
Wtedy Flash sprzeciwił się: »Ale ona o tym właśnie mówi. Jaki jest tego sens? Dlaczego oni w ogóle nas potrzebują?«
»By złapać ich jeśli spadną«, powiedział Superman patrząc dostojnie w niebo”.
~ cytat z G. Morrison "Supergods: What Masked Vigilantes, Miraculous Mutants, and a Sun God from Smallville Can Teach Us About Being Human"; tłum. własne.
W KINGDOM COME oczami człowieka przedstawiony jest świat współczesnych bogów, w którym Superman i stare pokolenie superludzi, inspirujących niegdyś do czynienia dobra, odsunęło się w cień. Ich miejsce zajmują następcy bądź potomkowie, którzy umniejszają te dokonania, a dodatkowo zatracili sens bohaterstwa – pokonawszy superłotrów walczą już tylko po to, by walczyć, czasem też między sobą i organizują polowania na działających złoczyńców, których ostatecznie zabijają. Szlachetni bohaterowie „starej daty” reprezentują mity, które umarły, straciły na znaczeniu; nie inspirują już i nie pokazują jak żyć młodej generacji, która bez mitów zachowuje się po barbarzyńsku. Pokolenie bohaterów pokroju Supermana zatraciło ludzki pierwiastek. Stali się oni zbyt boscy i zamiast stąpać pośród zwyczajnych śmiertelników funkcjonują gdzieś ponad nimi. Mamy tu do czynienia z dekonstrukcją koncepcji superbohatera.
