WKKDC #37 - FLASH: WOJNA ŁOTRÓW

Superbohater jest wart tyle, ile warta jest jego galeria łotrów. Przeciwnicy Flasha należą zaś do najbarwniejszych oraz najciekawszych w całym uniwersum DC. WOJNA ŁOTRÓW to zaś tom w dużej mierze skupiający się na nich i ich motywacjach. Szkoda tylko, że Geoff Johns nie potrafił się powstrzymać przed wprowadzeniem na jego karty prawie każdego, ważniejszego przeciwnika Szkarłatnego Sprintera. I do tego musiał zamotać finał z trzy razy bardziej, niż było to potrzebne.

Łotrzy to dość unikalna grupa przeciwników superbohaterów. Stanowią swego rodzaju zamiennik rodziny dla swoich członków. Posługują się unikalnym kodeksem moralnym, a także łączy ich specyficzna więź oparta na swego rodzaju wzajemnym szacunku z Flashem. W recenzowanym tomie zjednoczeni do tej pory złoczyńcy stają jednak naprzeciwko siebie. Grupa dowodzona przez Kapitana Chłoda zostaje zaatakowana przez część byłych członków Łotrów pod dowództwem pierwszego Trickstera. W środku rozpętanego w ten sposób piekła z prędkością błyskawicy zjawia się Flash (Wally West). Niestety nie wie on jeszcze, że o wiele potężniejszy przeciwnik planuje wykorzystać tę sytuację w tylko sobie znany sposób.

Często narzekam prywatnie, że amerykańskie komiksy superbohaterskie potrafią być przekombinowane fabularnie. Czasami mimo to mają sens (jak FINAL CRISIS, o co mogę walczyć z każdym hejterem nawet obudzony o 2 w nocy), czasami dzięki temu są tak głupie i właściwie kampowe, że dostarczają masę radości (jak DARK NIGHTS: METAL), a czasami niestety są przeładowanymi wątkami koszmarkami. Do tej ostatniej grupy należy właśnie FLASH: WOJNA ŁOTRÓW.

Wydawałoby się, że dwie walczące ze sobą grupy Łotrów i trzech Speedsterów pomiędzy nimi to wystarczająco dużo jak na jeden komiks. Dorzućmy do tego Wally’ego i Lindę radzących sobie z własnymi problemami oraz Ashley Zolomon z traumą po utracie ojca, a także byłym mężem będącym superzłoczyńcą. Spokojnie można by z tego stworzyć historię o wpływie ludzi z zamiłowaniem do noszenia trykotów na postronnych obywateli. Johnsowi to jednak nie starczyło. Trzeba było dorzucić więcej postaci, a także wątków do tego miksu. Jak stado Filipów z konopii na kolejnych stronach pojawiają się Top, Doktor Alchemia, Grodd, animowane zwłoki pierwszego Kapitana Boomeranga, a nawet Eobard Thawne. Czytelnik niezbyt dobrze rozeznany w solowych przygodach Flasha pogubić się może w tym dość szybko. Ten znający je lepiej równie prędko zauważy, że fabuła trochę zawala się pod własnym ciężarem.

Scenarzysta próbuje co chwilę podpić stawkę, ale jednocześnie zapomina o poprzednich wątkach, ucina je albo wymyśla rozwiązanie znikąd. W ten sposób główny – jakby się mogło wydawać – wątek walki dwóch zespołów Łotrów rozwiązany zostaje właściwie poza kadrem. Część postaci złoczyńców pojawia się zaś tylko po to, aby przedłużyć komiks o kilka stron i nie wnosi nic do opowieści. I choć lubię konsekwencje jej finału, nie mogę przestać wyobrażać sobie, że można było dojść do nich w inny sposób.

Nie wszyscy nasi czytelnicy szaleją pewnie za kreską Howarda Portera, ale ja mam do niej sentyment od czasów pierwszej lektury JLA. Brak tu wizualnych fajerwerków. Jednakże jest dynamicznie, a mięśnie wszystkich bohaterów mają własne mięśnie. Tylko nie przypatrujcie się zbyt dokładnie twarzom niektórych postaci. Niekiedy wyglądają one dość dziwnie, a i dopatrzyłem się przynajmniej kilku klonów.

Dodatkowa historia z SHOWCASE #8 opowiada o pierwszym starciu Flasha i Kapitana Chłoda. Absolutnie nie jest to nic przełomowego, ale warto poświęcić jej przynajmniej chwilę z uwagi na rysunki słynnego Carmine Infantino.

Czytając polskie wydanie, nie dopatrzyłem się jakiś wartych uwagi błędów. Nie odbiega ono jakościowo od innych tomów WKKDC.

Jeżeli jesteście wielkimi fanami Flasha (jak ja) to mimo wymienionych błędów zapewne i tak przeczytacie ten tom. Reszta może go spokojnie pominąć. Sam Geoff Johns napisał w swojej karierze lepsze historie o tym bohaterze.

3/6

Opisywane wydanie zawiera materiał z komiksów THE FLASH #220-225 oraz SHOWCASE #8.