WKKDC #13 - AMERYKAŃSKA LIGA SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: WIEŻA BABEL

WKKDC kontynuuje odzieranie mnie z wyobrażeń o komiksach, które przez lata trzymałem w zakładce ”kiedyś kupię, bo w sumie znane”. Było tak w przypadku BATMAN: ŚMIERĆ W RODZINIE, które zapamiętam jako przyzwoity komiks, lecz z powodów totalnie innych, niż wysoki poziom samej historii. Teraz nadszedł czas na WIEŻĘ BABEL, która jest wymieniana chyba w każdym zestawieniu najlepszych historii z udziałem Ligi Sprawiedliwości. Kupiłem, przeczytałem i teraz napiszę o tym, dlaczego mam bardzo mieszane wrażenia.

Amerykańska Liga Sprawiedliwości zostaje kolejny raz zaatakowana. Tym razem jednak przeciwnicy dowodzeni przez Ra’s Al Ghula są znakomicie przygotowani do walki i znają wszystkie słabe strony naszych superbohaterów. Z czasem okazuje się, że przywódca Ligi Zabójców swoją wiedzę opiera na aktach, które przez lata gromadził Batman na wypadek tego, gdyby któryś z jego kolegów przeszedł na stronę zła. JLA będzie musiała poradzić sobie nie tylko z przeciwnikami, ale także z konsekwencjami tego, co zrobił Mroczny Rycerz.

Zacznę może od warstwy graficznej. Co prawda komiks ten powstał w roku 2000, to jednak Howard Porter, który zajął się ilustrowaniem głównej części tomu, wówczas jeszcze mocno siedział w stylu typowym dla ekstremalnego okresu lat dziewięćdziesiątych. Co w sumie jest nieco zabawne, ponieważ dzisiaj jest to moim zdaniem jeden z ciekawszych artystów w DC. WIEŻA BABEL graficznie jednak cierpi na większość przypadłości, które charakteryzowały tamten okres. Oznacza to, że większość postaci męskich wygląda jak zawodowi kulturyści, zaś wszystkie panie mają dziwne problemy z kręgosłupem i proporcjami różnych części ciała. To, co niegdyś było bardzo modne, dziś przede wszystkim irytuje. Porter dorzuca do tego dość cartoonową mimikę oraz ekspresję twarzy, przez co niektóre kadry wyglądają niezamierzenie (jak przypuszczam) zabawnie. To samo można napisać o wysiłkach Pablo Raimondiego. Jego udział w WIEŻY BABEL rozpoczyna się od sceny, w której Talia Al Ghul ma dekolt tak głęboki, że kończy się w okolicach pępka, zaś potem jest tylko niewiele lepiej. Generalnie, WIEŻA BABEL graficznie prezentuje poziom typowy dla produkcji z tego okresu, co dla mnie stanowi spory minus.

Jest to jednak coś, czego spodziewałem się już od dawna. Miałem za to nadzieję, że kiepską warstwę graficzną zrekompensuje mi scenariusz Marka Waida. Twórca ten ma w dorobku masę uznanych historii i WIEŻA BABEL zalicza się do tego grona. Tymczasem po zakończeniu lektury nie jestem ani zachwycony, ani szczególnie rozczarowany. Sam koncept historii jest naprawdę ciekawy i bardzo pasujący do postaci Batmana. Już od kilkunastu lat jest on pokazywany jako ktoś, kto stara się być przygotowany na absolutnie wszystko i pomysł, by zbierał on sposoby na pokonanie towarzyszy z Ligi, wydaje mi się wiarygodny. Zabrakło mi tu jednak jakiegoś satysfakcjonującego rozwinięcia tego wątku. Być może to z powodu tego, że WIEŻA BABEL jest zaskakująco krótką historią (pięć zeszytów, z czego jednego z nich mogłoby spokojnie nie być) i cały czas odczuwałem, że Waid mógłby opowiedzieć nam więcej, tylko nie ma odpowiednio dużo miejsca. Przez to też wewnętrzne dylematy Ligi dotyczące postępowania Batmana potraktowano moim zdaniem nieco zdawkowo. Ot, raptem na koniec tomu dostaliśmy na ten temat jedną dość dłuższą scenę, a wcześniej zaś tylko kilka krótkich dialogów.

Teraz czas na jeszcze bardziej subiektywne odczucie. Bardzo nie lubię, gdy scenarzyści zdrowo przesadzają z ”kozactwem” Mrocznego Rycerza. WIEŻA BABEL oferuje nam kilka takich momentów i tym razem zdecydowanie przegiął Dan Johnson, który w pisanym przez zeszycie ujawnił czytelnikom, że komputer Batmana może czasowo wymazywać i przywracać mu pamięć na jego wyraźne żądanie. Tym samym Bruce wie, że czegoś nie wie, ale nie pamięta czego, dopóki maszyna mu nie odblokuje pamięci. Tja…

Dla równowagi, są rzeczy które w WIEŻY BABEL przypadły mi do gustu. Na pewno niektóre sposoby na pokonanie członków Ligi były dla mnie nieoczywiste i przez to pomysłowe. Cieszy też fakt, że Mark Waid nie tylko dość sprawiedliwie podzielił czas antenowy pomiędzy wszystkich herosów (a było ich tu ośmioro), ale także część pokazał w nieco innym świetle, jak na przykład Plastic Mana. Ogólnie, pomimo mojego narzekania, przeszedłem przez lekturę komiksu szybko, na jedno podejście i w miarę bezboleśnie, a nie o wszystkich tomach WKKDC mógłbym tak napisać.

Oczywiście WIEŻA BABEL zawiera archiwalny zeszyt. Tym razem jest to pierwsza wspólna misja Ligi, która musiała stawić czoła Starro. Już pierwszy kadr przypomina czytelnikowi, dlaczego Aquaman do dziś jest ofiarą wielu niewybrednych żartów. Reszta to już typowy poziom komiksów z lat sześćdziesiątych. Dziś historia ta mocno trąci myszką i jeśli dodatki do wcześniejszych tomów Was nie przekonywały, tym razem też tak nie będzie. Ja jednak uwielbiam to klasyczne zeszyty i przekonywanie się na własne oczy, jak mocno na przestrzeni lat zmieniał się komiks.

Jakość wydania nie odbiega poziomem od poprzednich tomów WKKDC, co pewnie dla wielu z Was jest powodem do załamywania rąk. Nie analizowałem WIEŻY BABEL zbyt dokładnie pod tym kątem, ale wydaje mi się, że udało się uniknąć jakichś rażących wpadek przy tłumaczeniu i korekcie.

Chociaż daleki jestem od zachwytów, a kilka rzeczy zwyczajnie mnie poirytowało (zwłaszcza w warstwie graficznej), czas spędzony przy lekturze WIEŻY BABEL nie traktuję jako stracony. Po prostu muszę sobie zapamiętać, że to wciąż tylko komiks superbohaterski, pełen swoich typowych, wewnętrznych ograniczeń oraz schematów i nie powinienem mieć strasznie podkręconych oczekiwań nawet wobec historii tak mocno docenianych za oceanem.

3+/6

Opisywane wydanie zawiera materiał z komiksów JLA #43-46, JLA: SECRET FILES AND ORIGINS #3 oraz THE BRAVE AND THE BOLD #28.