WKKDC #16 - AMERYKAŃSKA LIGA SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: ROK PIERWSZY część 2

Oj, nie przekonał mnie do siebie pierwszy tom AMERYKAŃSKIEJ LIGI SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: ROK PIERWSZY. Nie pierwszy raz stało się tak w przypadku komiksu sygnowanego nazwiskiem Marka Waida, lecz chociaż rozczarowanie było jak najbardziej realne, to jednak daleko mi od tego, by nazwać komiks ten czymś wybitnie złym. Nie nastrajało to jednak zbyt optymistycznie przed częścią drugą, po którą ostatecznie sięgnąłem. Czy była to dobra decyzja? Ku mojemu zaskoczeniu, na pewno była całkiem udana.

Fabularnie oczywiście mamy do czynienia z kontynuacją wątków z premierowej odsłony historii. Amerykańska Liga Sprawiedliwości osiąga coraz większe sukcesy, nie mając jednak świadomości, że cały czas ich działania są sterowane przez ich wrogów. W końcu fałszywe tropy i wzajemne tajemnice doprowadzają do potężnego kryzysu w szeregach ekipy, który nastaje w momencie, gdy tajemnicza organizacja Locus wprowadza w życie swoje dość kuriozalne, trzeba to uczciwie przyznać, ale jednak złowrogie plany.

Drugi tom AMERYKAŃSKIEJ LIGI SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: ROK PIERWSZY to z pewnością gratka raczej dla wieloletniego fana DC Comics. Obawiam się, oczywiście poprawcie mnie jeśli się mylę, że osoby, które dopiero wchodzą w ten świat lub też czytają komiksy tego wydawcy mocno wyrywkowo, przy lekturze wynudzą się solidnie. Dla osób nieopierzonych w zakamarkach świata DC Comics będzie to standardowa historia początków grupy superbohaterów, obfitująca w mnóstwo mordobicia i nawiązywanie się coraz mocniejszych relacji pomiędzy poszczególnymi członkami ekipy. I jeśli tak właśnie uważacie, nie mam do Was absolutnie żadnych pretensji, ponieważ w moich oczach, drugą połowę swojej historii Waid oraz Augustyn skierowali przede wszystkim do osób obeznanych w świecie DC, a zwłaszcza w komiksach złotej ery. Dlaczego?

Scenarzyści komiksu co moment bawili się w wykopaliska. Rozumiem to doskonale, ponieważ cały ROK PIERWSZY stanowi reinterpretacje klasycznej historii i przynajmniej wypadałoby z tego powodu umieścić w komiksie kilka postaci znanych z dawnych lat.  Sęk w tym, że w historii zabrakło nieco kontekstu do niektórych scen i nieobeznany szerzej czytelnik raczej nie doceni odpowiednio scen, w których pojawiają się członkowie Czarnych Jastrzębi czy też Cave Carson i jego ekipa Diabłów Morskich. To tylko kilka z postaci w zasadzie nieznanych na naszym rynku i potrafię wyobrazić sobie, że część czytelników sięgających po drugą część AMERYKAŃSKIEJ LIGI SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: ROK PIERWSZY będzie po prostu znudzona scenami z postaciami, których nie znają, mówiącymi o wydarzeniach, których nigdzie w naszym kraju nie opublikowano. To wszystko zaś dla mnie, a więc wieloletniego fana, stanowiło mnóstwo radości z wyłapywania kolejnych smaczków i odniesień do najstarszych komiksów z oferty DC Comics. Wydaje mi się, że tytułowi temu przydałoby się co najmniej kilka jeśli nie kilkanaście stron dodatków tłumaczących kontekst części scen i przedstawiających występujących w nich postaci. Zresztą sama rasa kosmitów z którymi walczą na łamach recenzowanej właśnie pozycji nasi bohaterowie to tak naprawdę jeden wielki i doskonale widoczny ukłon w stronę złotej ery komiksu. Dla mnie to zawsze zaleta, jeśli tylko fabuła jest przy tym trzymająca się kupy.

Drugi tom omawianej dzisiaj historii broni się tym, czego niestety bardzo często brakuje mi w dzisiejszych komiksach superhero. Umiejętnie rozłożonym akcentem między bohaterską i prywatną częścią życia poszczególnych postaci, przy jednoczesnym nie rozmienieniu na drobne tych drugich wątków. Nie czułem żadnego zażenowania podczas lektury momentów, w których do głosu częściej dochodziło serce i związanych z tym rozterek. Scenarzyści przedstawili to całkiem naturalnie, niezbyt nachalnie i nie mogę się do tego przyczepić.

Także i warstwa graficzna AMERYKAŃSKIEJ LIGI SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: ROK PIERWSZY to dla mnie bardziej zaleta niż wada. W zasadzie mógłbym posłużyć się klasycznym kopiuj-wklej i wrzucić tutaj to, co napisałem dwa tygodnie temu. Nie licząc zdecydowanie przesadzonego wizerunku Black Canary i ogólnie dość typowego dla ekstremalnych lat dziewięćdziesiątych prezentowania postaci kobiecych (jest w komiksie dwustronicowa plansza, która te dwadzieścia lat temu nikogo nie ruszyła, zaś dziś pewnie wywołałaby pewne kontrowersje wśród wszelakich łowców seksizmu), komiks prezentuje się naprawdę dobrze.

Czy zatem jestem w stanie wskazać tutaj jakieś wady? Oczywiście. Bycie znakomitą laurką dla złotej ery komiksu nie zmienia faktu, że w moich oczach komiks ten był po prostu straszliwie przewidywalny, a wszelakie próby zaskoczenia nie mają prawa działać na czytelnika. Nie wiem, czy ktokolwiek jest w stanie dać się złapać na motyw zdrady jednego z członków tytułowej ekipy, ponieważ wątek ten prowadzony jest po linii najmniejszego oporu. Także i tłumaczenie komiksu jest strasznie toporne. Już poprzednim razem zwracałem na liczne niedociągnięcia pod tym kątem i nic się nie zmieniło. Już w pierwszej scenie komiksu pada kwestia, która zwala z nóg. Brzmi ona ”Brusie, odłóż telefon. Omija Cię przedstawienie”. Nie dość, że mamy tu kolejny raz do czynienia z bardzo naciąganym wołaczem (dużo lepiej brzmiałoby chociażby ”Odłóż telefon, Bruce.”), to jeszcze takich konstrukcji jest w komiksie cała masa.

Tym razem dodatkową, klasyczną historią jest geneza Martian Manhuntera. To liczący raptem sześć stron dodatek. Wyróżniający się właściwie bardzo kiepskim zarysowaniem postaci. Kolejny raz jestem zdziwiony, że ktoś po takim debiucie nie przepadł w komiksowym limbo i z czasem stał się jedną z ikon DC Comics.

Drugi tom AMERYKAŃSKIEJ LIGI SPRAWIEDLIWOŚCI JLA: ROK PIERWSZY przypadł mi do gustu znacznie bardziej od odsłony premierowej, lecz wciąż jest to komiks nie wolny od sporej ilości niedociągnięć. Obawiam się jednak, że jeśli nie lubujecie się w wyłapywaniu smaczków i odniesień, nie macie za bardzo czego tu szukać. Oprócz wartości… nazwę to czysto archeologicznej, zbyt wielu zalet tu nie uświadczycie.